Waar is de tijd gebleven?

Niets is zo concreet en tegelijkertijd zo ongrijpbaar als de tijd. De tijd staat in je agenda en op je horloge, je telefoon geeft je een seintje als het tijd is om te doen wat je moet doen, je moeder geeft je op je kop als je 5 minuten te laat komt. En zo concreet als die wijzerplaat lijkt te zijn, zo ongrijpbaar is diezelfde tijd. Minuten worden in secondes uren. Maanden schieten aan je voorbij.

In Villa Masini Luccetti, op de berg bij Pietrasanta lijkt tijd soms niet te bestaan. Figuurlijk niet, omdat je heerlijk weg kan dromen over de toekomst, terwijl je net nog aan het schrijven was over het verleden. Toen ik gisteren aankwam, realiseerde ik me dat het alweer het vijfde jaar op rij is dat ik hier kom om inspiratie te brengen naar de andere schrijvers en zelf net zo goed inspiratie op te doen. Maar het huis verraadt die vijf jaar niet. De spullen zijn gebleven, de sfeer van rust tekent tijdloosheid.

Letterlijk verdwijnt de tijd hier ook. Op de gevel van het eeuwenoude huis is een zonnewijzer aangebracht. Als ik Elena vraag hoe lang die er al op zit, moet ze me het antwoord schuldig blijven. ‘Voor mij zit hij er altijd al. Ik weet dat mijn moeder hem 35 jaar geleden heeft laten overschilderen, omdat hij bijna niet meer te zien was.’ De tijd op de villa was onzichtbaar geworden. In de villa voelt de tijd afwezig. En dat is ook niet zo gek, omdat deze zonnewijzer wijzer is dan de meest wijze wijzers van onze moderne klokken. Als de zon niet schijnt, is er geen tijd. Iedere avond stopt de tijd. Geen haasten meer, geen tijd meer om te twijfelen, geen uren die verstrijken. Verdriet duurt zolang als nodig, geluk blijft energie voor altijd.

En dat is dus wat ik voel hier. Dit huis geeft mij de tijd die ik nodig heb. Waarvoor dan ook. Overdag aan het werk, pareltjes maken, schrijvers op weg helpen en aan het einde van de middag verdwijnt de tijd met  de zon achter de berg. Dag tijd. Tot morgen. Als de zon weer schijnt.