Participerende chirurgie

Volgende week mag ik op voor mijn (hopelijk) laatste operatie. Mijn eierstokken zullen verwijderd worden, met een kijkoperatie. Volgens de gynaecoloog ben ik er binnen twee dagen weer bovenop, volgens de verpleegkundige komt twee weken eerst. “Ik was al bang dat hij dat had gezegd“, zei ze besmuikt tijdens de pre-operatieve screening.

Artsen schijnen een heel ander idee te hebben over herstel, dan verpleegkundigen of patiënten. Bij eerdere operaties vonden zij de hersteltijd ook altijd korter dan ieder ander. Waar zou dat door komen? Bij artsen is tijd natuurlijk enorm veel geld, dus moet alles snel? Of word je verpleegkundige als je inlevingsvermogen hebt, en arts als je dat compleet mist?

Overigens heeft mijn mannelijke gynaecoloog wel het idee dat hij zich enorm inleeft in zijn patiënten. Heel even dacht ik zelfs dat hij aan participerende chirurgie deed.
Toen ik hem vroeg of het een ingewikkelde operatie was, zei hij; “Nee hoor, ik heb dezelfde operatie laten doen, voor een weekeinde en na het weekeinde was ik alweer aan het werk.”

Ik bleef hem iets te lang met open mond aankijken, waardoor hij zijn eigen fout opmerkte en rood aanliep. “Nou ja, ik bedoel natuurlijk nét zo’n operatie”, waarna hij opeens verschrikkelijke haast had om mijn papieren in orde te maken.

Vanaf dinsdag ga ik eierstokloos door het leven. Scheelt vast wel weer een beetje gewicht meeslepen.
#kanker #eierstokken #gynaecologie #chirurgie