Vandaag kreeg ik via de post een kaartje, met daarin een magneetje verstopt. Op het magneetje staat de spreuk; “Leer van gisteren. Leef vandaag. Vertrouw op morgen.” Ik kreeg dit van een lieve, nog hele jonge vrouw, uit mijn naaste omgeving, die niet zo heel lang geleden te horen kreeg dat ze huidkanker heeft. Haar kansen zijn gelukkig goed, want het ziet er naar uit dat alles weg is. Dat neemt niet weg, dat ze enorm geschrokken is en een bijzonder heftige tijd beleeft.

Het kaartje en het magneetje stuurt ze me, omdat ik haar een klein beetje heb kunnen ondersteunen in die moeilijke tijd. Eigenlijk heb ik niet meer gedaan, dan er zijn, haar verhaal aanhoren en laten zien dat je aan kanker niet dood hoéft te gaan. Het gaf haar hoop en daar ben ik blij om.

Het deed me denken aan de dag dat ik mijn eerste chemo kreeg. Geheel onwetend van wat me te wachten stond, ging ik naar het ziekenhuis. Er kan ook niets voorspeld worden, want chemo werkt voor iedereen anders. Ik probeerde natuurlijk positief te blijven, maar was gerust doodsbang voor wat er allemaal ging gebeuren. Misschien werd ik wel ter plekke kotsmisselijk. Dat was het beeld dat ik bij chemotherapie had namelijk; misselijke mensen. Of misschien zou ik vanaf dat moment wel een jaar lang dood- en doodziek zijn en blijven. Van binnen trillend, maar van buiten glimlachend liep ik voor het eerst de ‘chemozaal’ op.

In de zaal stonden vijf luxe ligstoelen. Twee links, twee rechts en één aan het hoofd, achteraan bij het raam. Die stoel keek uit over de hele zaal en had als enige zicht op de gang. In de stoelen aan de zijkant zaten twee mannen en een vrouw, allemaal met een infuus in de hand. Aan de infuuspalen hingen meerdere zakken vloeistof. Eén van de mannen lag te slapen in zijn stoel. Zijn echtgenote zat ernaast te breien. De andere man was aan het lezen. Hij had niemand naast zich zitten. En de vrouw keek alleen maar naar de stoel aan het hoofd van de zaal. Daarin zat nog een vrouw die, waarschijnlijk ongewild, gelijk alle aandacht naar zich toe trok. Ze zat als een soort koningin op haar troon. Een sjaal om haar hoofd, geel met groen. De sjaal matchte met haar jurk. Ze was zorgvuldig opgemaakt, mooie sieraden verfraaiden de arm waar geen infuus inzat.  Ik denk dat ze rond de één meter tachtig was en ik denk dat ze ooit blond was geweest. Geen idee waarom ik dat dacht, maar ze zag eruit als een vrouw die normaal gesproken lang, blond haar zou hebben, prachtig gestijld. Ze straalde heel veel kracht uit. Uit haar verhaal bleek dat ze na deze chemo nog maar ééntje hoefde. Zij had het volledige traject er dus al bijna op zitten.

De vrouw zat met zoveel klasse in haar stoel, haar verhaal te vertellen, dat ik niet kon stoppen met staren. Een verpleegster legde me ondertussen alles uit over de gang van zaken rond de chemo’s en bereidde mijn eerste infuus voor. Ik glimlachte van buiten, maar trilde al niet meer van binnen. Er zat daar een vrouw te kwebbelen, plannen te maken voor diezelfde avond en ze zag er ook nog eens prachtig uit! En dat terwijl zij er al heel veel gif op, of zo je wilt ín had zitten.

Chemo’s betekenden opeens niet meer dat je accuut misselijk werd of anderzins dood- en doodziek moest worden. Chemo’s werden terug gebracht naar het niveau vervelend, een noodzakelijk kwaad. Allemaal door de, voor mij onbekende, vrouw aan het hoofd van de zaal. Zij was mijn lichtende voorbeeld op dat moment, mijn houvast.
Zonder dat ze het wist, heeft ze mij geïnspireerd. Ze weet het nog steeds niet, want ik heb het haar niet meer kunnen vertellen. Een week later stond ze net op het punt van vertrekken, toen ik binnen kwam. Ik zei tegen haar dat ik het fijn vond dat het er voor haar op zat. Zij voegde daaraan toe, dat ze hoopte nu nooit meer terug te hoeven komen, want het was al haar tweede chemokuur. Verbijsterd liet ze me achter. Twee chemokuren, en dan nog zo levendig zijn? Echt een ongelooflijk voorbeeld!

Zonder dat je het weet, en zonder dat je het misschien zo bedoelt, kun je voor sommige mensen zomaar een steun in de rug betekenen.

Het magneetje hangt pontificaal in onze keuken.  “Leer van gisteren. Leef vandaag. Vertrouw op morgen.” Als dat is wat ik naar die lieve vrouw heb uitgestraald, dan ben ik tevreden!