Villa Masini Luccetti heeft drie verdiepingen. Beneden zijn (vanzelfsprekend) de keuken, de woonkamer, een kantoortje en de oude keuken. Nog in originele staat en daardoor een blikvanger.
De grootste verrassing op de onderste verdieping krijg je niet zomaar te zien. Dat zit achter een deurtje dat uiteindelijk blijkt te leiden naar de kapel aan het huis. Sereen staan kerkbanken gericht naar het altaar.

Het brede trappenhuis biedt weg naar twee verdiepingen met slaapkamers. De slaapkamers liggen aan de zijkanten van het huis en iedere verdieping heeft een eigen woongedeelte in het midden. Op beide verdiepingen zou met gemak een heel gezin kunnen wonen.

Halverwege het trappenhuis, op de hoek naar de tweede verdieping, sta ik vandaag oog in oog met een hobbelpaard dat me nog niet eerder écht is opgevallen. Ik zag het natuurlijk wel eerder, maar omdat ik besloten heb deze week te schrijven aan de hand van ‘dingen in het huis’, kijk ik met andere ogen naar diezelfde dingen. Dit paard heeft mijn volle aandacht en natuurlijk vraag ik ook hier weer naar.  Elena vertelt me dat het paard van haar overgrootvader is geweest. Wat moet dat bijzonder zijn, dingen hebben van je bet-over-achtige voorouders. Ik heb niks van mijn overgrootouders. Van welke kant dan ook. En ze vertelt dat ze nog een foto heeft van zichzelf als kind op het dier.

Het paard heeft een beetje een lege blik in zijn ogen en is zowel lieflijk als wat eng. Ik zie er met gemak een kind op heen een weer schommelen, maar ik ben ook een beetje bang dat hij vannacht een griezelige rol gaat spelen in mijn dromen.

‘Een aantal jaren geleden had ik mij bedacht dat ik het dier moest opkalefateren’, vertelt Elena. ‘Zijn kleuren waren vervaagd.’ Terwijl ze dit verhaal vertelt, dringt een oud kinderliedje zich langzaam aan me op.

Constant heeft een hobbelpaard…

‘Een hobbelpaard zonder kleuren is niet wat ik wil, dus hij moest opgeknapt worden door onze restauratrice.’

Constant heeft een hobbelpaard …
Zonder kop en zonder staart…

‘Maar toen ik bovenkwam in het huis, stond daar opeens dit hobbelpaard, opgeknapt en wel. In felle kleuren en prachtig opgeknapt.’

Constant heeft een hobbelpaard…
Zonder kop en zonder staart…
Daarmee rijdt hij de wereld rond…

‘Mijn moeder had dus gewoon hetzelfde idee als ik en had het hobbelpaard al laten overschilderen toen ik even weg was. Daar stond hij weer te shinen!’

Constant heeft een hobbelpaard…
Zonder kop en zonder staart…
Daarmee rijdt hij de wereld rond…
Zomaar in zijn blote…
Constant heeft een hobbelpaard…

Hobbelpaarden, en zeker shinende hobbelpaarden uit kinderliedjes of landhuizen, zijn en blijven intrigerend.