12 september 2016

Dag 0, de dag van aankomst en een slechte muzieksmaak

11 september 2016

Ik voel mij een bevoorrecht mens, als ik het vliegtuig instap om voor de tweede keer naar Toscane te vertrekken. Althans de tweede keer dat ik in de authentieke villa van Elena Benvenuti DurfSchrijf-workshops mag geven. Maar ik voel ook onzekerheid. Hoe zal de groep zijn? Kan ik ze voldoende ‘invoelen’ en daarmee genoeg schrijfinspiratie meegeven? Ik weet dat die onzekerheid er bij hoort en eigenlijk alleen maar maakt dat ik er alles uithaal wat er in zit. En ik weet ook dat als ik iedereen heb ontmoet, de rest vanzelf gaat. Maar nu zit die onzekerheid er nog even.

20160911_093146

In het vliegtuig begint voor mij altijd de reis. Het is een plek waar ik me alleen maar concentreer op de plek van aankomst. Ik zet muziek op mijn hoofd, doe mijn ogen dicht en denk aan Toscane. De stilte, de mensen, Lulu de hond, de geuren en de taal. Ik open pas weer mijn ogen, als ik op mijn schouders word getikt. Ik moet mijn gordel om vertelt de steward.

Achter mij spreekt een stewardess rap Italiaans. Zo’n fijne taal om naar te luisteren. Ik versta het niet, maar ik hou van de ferme klanken.  Sowieso houd ik meestal van de Italianen. Met hun mooie haren, mooie kleren en mooie gebaren. En soms heb ik een grondige hekel aan de Italianen. Met hun mooie haren, mooie kleren en bijzondere gebaren. Maar de liefde voor het land en haar inwoners overheerst en ik kijk uit naar het moment dat ik land in Italië.

De MP4-speler (‘Mam, dat is echt niet meer van deze tijd, dat kan toch allemaal op je telefoon!’ ‘Ja dat weet ik. Laat mij lekker ouderwets zijn.’ ) speelt de muziek die ik heb uitgekozen. En ik kom er achter dat ik een bijzonder slechte muzieksmaak heb. Niet wat betreft de muziek zelf. Daar kunnen jij en ik waarschijnlijk uren over discussiëren. Heel leuk, met een glas Toscaanse wijn. Maar dat is wat het is. Nee, ik heb vooral een slechte vliegmuzieksmaak. Als we opstijgen hoor ik Imagine van John Lennon. Een ijzersterkte tekst, want zo vaak als ik het nummer heb gehoord, ik kan nog steeds niet anders dan me voorstellen hoe het zou zijn… Maar erg opbeurend is het nummer niet voor iemand die het vliegen nog altijd niet als hobby beschouwt. Als niet heel veel later La Bamba van Ritchie Valens (o ja, grappig nummer) en Calypso van John Denver (lekker) voorbij komen vervloek ik mezelf van binnen. Het is alsof ik de rampspoed over mezelf afroep.

Natuurlijk wacht mij en mijn medepassagiers niet hetzelfde lot als die zangers en landen we keurig netjes op Pisa. En natuurlijk begroet ik gewoon een uurtje later lieve vriendin Elena in haar mooie huis op de berg in Capriglia. Onmiddellijk vloeit de inspiratie binnen als ik herenigd word met de villa en haar uitzichten.

Het wordt een goede week!

20160912_090438

20160911_164912