• Lieve Marije,

“Ik sliep de slaap van geruste geesten” schreef je en dat is waarom ik doe wat ik doe. Het is heerlijk om te horen dat het lukt en dat jij nacht na nacht en in jouw geval, jaar na jaar je hier thuisvoelt.

En jaar na jaar en nu meer dan een decennium is dát mijn hoogste streven. Dat mensen zich thuis voelen, ontspannen en gerust zijn. Niet alleen dat hun geest uitrust, maar dat ze gerust zijn. Want achter de schermen wordt daar hard gewerkt en als de gasten er eenmaal zijn, moet je besluiten dat het zal gaan zoals het gaat. Het weer en het lot heb ik niet in de hand, maar ik versta wel de kunst om mensen rust te bieden. De plek doet dat misschien zelfs meer dan ik, denk ik. De tijd lijkt hier stil te staan terwijl de zon de schaduwen tekent en daarmee het verstrijken van de uren duidelijk wordt.

Ik begrijp ook dat je het spannend vindt, want waar jij uit put tijdens zo’n week is uit een bron die je niet goed op waarde kunt schatten. Jouw workshops en feedback draaien op jouw inspiratie en kennis en dat moet in het moment. “Maar wat als… ?, lijk je nu e zeggen.

Wat? De bron leegraakt? Je met een mond vol tanden staat? Ik geloof daar niet in. Elke kunstenaar weet dat die bron altijd precies biedt wat je nodig hebt vlak voor het moment dat de angst je om het hart slaat. Als alle ogen op jou gericht zijn, dan draait die bron overuren. En ik ken jou langer dan vandaag. Je zegt dat je op kennis vaart, maar dát is niet de grootste inspiratie voor wie jouw workshops doet of met jou wil sparren over zijn of haar verhaal. Je bent zelf die bron. Van je kruin tot je teen, elke vezel. Daarin is Klein groots: zichtzelf zijn.

Je vroeg me wat ik spannend vind, voorafgaande aan een week en daar is lastig antwoord op te geven. De deuren van het huis openen wil ook zeggen dat ik de deuren naar mijn leven opensla en mij moet tonen zoals ik ben. Dat heb ik lang spannend gevonden. De vragen die mensen hebben omdat ze benieuwd zijn naar hoe ik hier kom en wie ik ben, blijf ik moeilijk vinden. Ik ben inmiddels vertrouwd geworden met wat ik doe, met waarom ik het doe en ja, zo langzamerhand ook met wie ik ben.

Het is heerlijk om te horen dat mensen die uit een vliegtuig stappen in Toscane thuiskomen. Dat dat iets met een bed te maken heeft, klopt. Maar het zegt vooral dat jij en ik met elkaar en in gezelschap onszelf kunnen zijn, elkaar zien en herkennen in wat we doen en elkaar waarderen. Je kunt gerust zeggen dat we elkaar inspireren en dat rust geeft om een groep te dragen. En dat kun je gerust een groot goed noemen.

Un abbraccio,

Elena