Lieve Marije,

 

Onze deelnemers zijn talentvolle zielen. Ze zijn naar Toscane gekomen om te schrijven, maar hebben meer gaven ontdekte ik gisteren. Tuurlijk is het een beetje naïef om te denken dat schrijvers alleen kunnen schrijven, maar als je de groep zo bezig ziet en zij over hun werk vertellen, dan denk je dat zij thuis niets anders doen.

De laatste jaren zit mijn haar raar. Ik heb twee levens en dus twee kappers, hier in Toscane en één in Nederland. Omdat ik beide kappers gevraagd heb om mijn haar op een bepaalde manier te knippen en zij mij dat afraadden, zie ik ’s morgens in de spiegel raar haar. Er ligt een dooie marmot op mijn hoofd en ik heb pluizige, lange hondenoren langs mijn gezicht.

Geen haarstylist die het wil knippen zoals het tot een paar jaar geleden lekker zat. Ik wil weer laagjes en volume en kom thuis met strenge symetrische ponies in plaats het luchtige en elegante kapsel dat ik van mijn foto’s ken. Het zat me dwars. En toen mevrouw Zwijntje zei dat ze deze schrijfweek weer zou komen, vroeg ik haar om advies.

Mevrouw Zwijntje is, weet ik, kleur- en knip specialist in haar eigen kapsalon. Ik ken haar als schrijfster omdat zij jaar in jaar uit op de berg komt schrijven, maar toen zij gisteren haar schaar pakte en mij vroeg wat nou werkelijk het probleem was, zag ik haar van een hele andere kant. Als vakvrouw liet zij haar schaar als een samurai behendig slicen en knippen. Ondertussen vertelde zij over hoe je het beste föhnresultaat behaalt en legde ze geduldig uit waarom het haar wel lukte waar de internationale top van het hoofdstedelijke kappersvgilde jammerlijk faalde. Ik zag mijn haar in lokken op de grond vallen terwijl mijn gezicht verjongde en na een uur was ik blij en opgelucht. Marmotloos voelde ik me mooi en zo blij dat er eindelijk geluisterd werd naar mijn wens en iemand, íemand, het haar knipte hoe het wilde vallen. Natuurlijk en passend bij mijn gezicht.

Ik blijf het knap vinden dat je door techniek en inzicht iets voor elkaar krijgt waardoor het lijkt dat het altijd zo had moeten zijn. Dat is met knippen zo, maar dat is met schrijven natuurlijk ook zo, besef ik al schrijvend. Jij knipt ook aan teksten en haalt de essentie boven. Wat mevrouw Zwijntje met haar schaar doet, doe jij met je pen. Je inzichten in verhaallijnen en schrijftechnieken zijn ook slice- en knipbewegingen die het verhaal terug snoeien tot een bloeiende haag.

Dichter vertelde eerder dat hij met wat hij gisteren voordroeg en de ontroering die daarmee kwam, heel tevreden naar huis gaat. Hij wilde het ritme vinden in zijn werk en dat is hem gelukt. Schrijver heeft veel meters gemaakt en aan zijn schrijfogen zie je dat hij in het verhaal zit, soms ver weg van de Toscaanse tuin. Alleen zijn mevrouw Lach weet hem terug te brengen. Mevrouw Sportief heeft aan jouw workshops zoveel gehad dat zij inmiddels schrijft. En hoe. Ze zijn allemaal uit hun comfort zone gestapt en hebben met hun talent en kennis meer uit hun werk gehaald. Hoe knap is dat? Realiseren zij zich dat wel? Mevrouw Zwijntje heeft mij opgeknapt en dat is knap, want alleen een knappe kapper maakt me knapper. Jij hebt met haar verhaallijn en perspectief besproken en ook haar verhaal is opgeknapt. Knap, hoor.

 

Liefs –en tot volgend jaar!