In het vragenuurtje van vandaag zegt staatssecretaris Van Rijn dat de kwaliteitsindicatoren van artsen anders zijn dan de kwaliteitsindicatoren van patiënten. En dat het nu zaak is, om die twee zaken op één lijn te krijgen, zodat de kwaliteit van zorg echt goed gemeten kan worden. Kortom, artsen verstaan iets anders onder kwaliteitszorg dan patiënten en daarom kunnen wij niet vaststellen wat goede zorg nou eigenlijk is en waar je die kunt krijgen.

Hoe kan het dat er zóveel patiënten-belangenorganisaties zijn en zij nog niet voldoende vuist kunnen maken tegen de heren en dames artsen? Ik noem NCPF, de verschillende Zorgbelangen, de Nederlandse Patiëntenvereniging. Toets het woord patiëntenvereniging in bij Google en je krijgt ruim 89-duizend resultaten.

De regering kan de kwaliteit van zorg niet afdoende meten, omdat de belangen van artsen en patiënten niet met elkaar overeenkomen. Is dat een tekortkoming van de belangenverenigingen, die toch echt niet gisteren zijn ontstaan? Of zitten artsen zó hardnekkig in een glazen hokje dat zij er niet uit te slaan zijn?

Gezien mijn ervaringen, ben ik geneigd het laatste te geloven. Artsen (lees; specialisten) zijn vaak hooghartig, kunnen slecht communiceren en denken meestal dat ze de waarheid in pacht hebben. Maar ik vind het ál die patiëntenverenigingen toch écht ook te verwijten, dat zij deze kleine beroepsgroep blijkbaar niet voldoende kunnen overtuigen van hun gelijk.

Ik wil daarom een balletje opgooien voor een nieuw pressiemiddel; Het wordt tijd voor een algemene patiëntenstaking. Wij patiënten gaan gewoon een tijdje niet meer ziek worden. Hoeft niet lang, gewoon een weekje of zo. Om aan te geven dat er echt naar ons geluisterd moet worden door artsen, patiëntenverenigingen én regering. Dát zal ze leren, ha! Ik stel voor als datum; 30 februari